Bron: http://www.novini.nl/angelsaksische-opiniebladen-kloppen-siberisch-separatisme-op/
Wie een militair offensief tegen Rusland begint, doet dat beter niet in de winter. Als de wegen bevroren zijn, zijn ze weliswaar hard, maar het weer kan dan ook erg guur zijn. In de lente en de herfst is het risico groot dat je met je voertuigen vast komt te zitten in de modder. Je begint een offensief kortom het beste in de zomer. Ook bij de Engelstalige opiniebladen Newsweek en The Economist lijkt men deze logica te volgen. Of is het dat men in de komkommertijd toch niets beters te melden heeft?
Deze zomer kwamen genoemde bladen met bizarre stukken die suggereerden dat Russische regio’s als de Oeral en Siberië (in enge zin) zich af zouden willen scheiden van de Russische Federatie.
Eerst blies het Amerikaanse noodlijdende magazine Newsweek eind juli de roep van een stel kunstenaars om meer bevoegdheden voor de regionale overheid in Siberië op tot een separatistische beweging á la Catalonië. Het Britse weekblad The Economist ging daar medio augustus overheen met een stukje dat de idee van sterker regionaal bestuur op één hoop veegde met etnisch separatisme c.q. internationaal jihadisme in de Noord-Kaukasus.
Er is natuurlijk geen sprake van dat de bevolking van regio’s als de Oeral of Siberië werkelijk op afscheiding van Rusland uit is, de weekbladen maken dat ook niet hard, maar suggereren het slechts. De federale subjecten in het noorden van wat The Economist als Oeral aanduidt, Jamalië en Chanto-Mansië, hebben zelfs al een zekere mate van autonomie, omdat in deze gebieden Ob-Oegrische en Samojeedse volken wonen. Etnische Russen vormen in deze regio’s evenwel de meerderheid van de bevolking. Er zijn wel burgers die een decentralisering van bestuur voorstaan, erg groot of invloedrijk is die beweging vooralsnog echter niet, sterker nog, het gaat slechts om enkelingen. Poetin heeft inderdaad de macht van het regionale bestuur ingeperkt. Daarbij moet echter bedacht worden dat juist op regionaal bestuur de meeste corruptie en wanbestuur plaats vond. Ten tijde van Jeltsin waren er ook regio’s binnen de Russische Federatie die zich af wilden scheiden, niet zozeer omdat de bevolking daar om riep, maar vooral omdat sommige bestuurders dat wel interessant leek. Sommige regio’s, met name die die een duidelijke etnische concentratie kennen, zoals Tatarstan, hebben een wezenlijke mate van autonomie gekregen.
Maar als er feitelijk geen sprake is van separatisme in Siberië, waarom brengen respectabele bladen als Newsweek en The Economist dan dit soort sensatie-zoekende stukjes? Er is allicht een gebrek aan deskundigheid ter zake van de interne werking en samenhang van de Russische Federatie. Dat gebrek aan deskundigheid uit zich opnieuw in het feit dat men zich op bronnen baseert die niet representatief zijn voor de bevolking van genoemde regio’s, met andere woorden te veel waarde hecht aan wat marginale figuren postuleren.
Bovendien wil men graag geloven dat Rusland, die grote landmassa die zo’n cruciale plaats inneemt in de ‘As van het kwaad’, op het punt staat uit een te vallen. Dat Rusland uiteenvalt is al decennia, zo niet eeuwen, de natte droom van bestuurlijke en academische elites in de Angelsaksische wereld. Die Russofobie heeft aan het begin van de Koude Oorlog een nieuwe impuls gekregen door het werk van de Oekraïense Amerikaan Lev Dobriansky. Zijn denken spreekt nog altijd tot de verbeelding van hen die toch al anti-Russische gevoelens koesteren. Wie hier meer over wil weten, moet het artikel Poolse geopolitieke illusies eens lezen.