Door: Willy van Damme
Gepubliceerd door: Willy van Damme’s weblog
Dat de oorlog tegen Syrië van het Westen en haar salafistische bondgenoten van het Arabisch schiereiland is uitgedraaid op een grandioze mislukking is duidelijk. Ook duidelijk is de erg complexe toestand waarbij al die Westerse zogenaamde ‘vrienden van Syrië’ ieder hun eigen agenda hebben en een ander doel nastreven. Wat zorgt voor bizarre situaties en zeer delicate onderhandelingen achter de schermen. Waarbij opnieuw de centrale positie van Rusland opvalt.
Palmyra
Zo bracht de doorgaans goed ingelichte website Al Masdar News, die de regering steunt, recent een opvallend verhaal over de hevige strijd voor controle over de antieke woestijnstad Palmyra. Dat Russische adviseurs en ook leden van Hezbollah hier meevochten was te verwachten. Evenals het actief optreden van de Russische luchtmacht met vliegtuigen en helikopters.
Bijna zes jaar lang had de CIA een programma waarmee ze alle mogelijke Syrische en Iraakse terreurgroepen als al Qaeda en ISIS financierden en bewapenden. Nu krijgen ze de Amerikaanse luchtmacht op hun dak. De internationale politiek van de VS.
Verrassend was echter het volgens die website hier actief optreden van de Amerikaanse luchtmacht. Terwijl het Syrische leger vanuit het westen de stad aanviel bombardeerden de Russen de frontlinies van ISIS. Maar ook de VS nam aan deze operaties deel. Zo bleek volgens al Masdar de Amerikaanse luchtmacht gelijktijdig met die Syrisch/Russische operatie de oostelijke aanvoerlijnen van ISIS te hebben gebombardeerd.
Als dit verhaal klopt dan is dit de eerste maal dat de VS actief met het Syrische leger meevecht tegen ISIS. Een wereld van verschil met het zware incident van 17 september 2016 toen Amerikaanse, Deense, Britse en Australische bombardementsvliegtuigen en drones stellingen van het Syrische leger pal aan de luchtmachbasis bij de provinciale hoofdstad Deir Er Zor aanvielen.
Een deel van de antieke stad Palmyra na de bevrijding door het leger in maart 2016
Deze bevonden zich op de hoogte van Tharda waar zich cruciale verdedigingslinies bevonden nodig voor de verdediging van de luchtmachtbasis en zo het door de regering gecontroleerde deel van die stad. Waar volgens schattingen van de regering en de VN een 200.000 burgers door ISIS al bijna drie jaar worden belegerd.
Dit is wat ISIS, die salafistische barbaren en gewezen vrienden van het Westen, aanrichten (zie boven) na de tweede verovering van Palmyra in december 2016. De Italiaanse regering is nu om goede maatjes te worden met de Damascus begonnen met het restaureren van bepaalde beelden. In Frankrijk plant men via het Centre Nationale de Recherches Scientifique (CNRS) hulp bij de restauratie van de Krak des Chevaliers, de Kruisvaardersburcht aan de grens met Libanon.
De aanval zorgde langs regeringszijde voor ergens tussen de 90 tot 106 doden en het verlies van die stellingen aan ISIS die gelijktijdig met die bombardementen aanvielen. Achteraf beweerden de VS dat het hier een vergissing betrof maar voor zover geweten sprak de VS nog niet over het betalen van schadevergoeding aan de slachtoffers en hun familie.
Stille toenadering
Dat het verhaal over een ‘vergissing’ moeilijk te geloven is komt natuurlijk door het feit dat het de eerste en tot nu enige aanval van de VS daar was. Het zou verder ook de eerste Amerikaanse aanval ter verdediging van het Syrische leger geweest zijn. Bovendien was die hoogte strategisch zeer belangrijk en viel ISIS bijna simultaan met de Amerikaanse actie het Syrische leger op die stellingen aan.
Ook kwam die ‘vergissing’ op het ogenblik dat er in de VS, en vooral bij de legertop, grote ruzie was over de door Buitenlandse Zaken en het Witte Huis toen voorgestelde militaire samenwerking met Rusland. Dit in het kader van een zoveelste later geflopt bestand. De generaals waren op dat ogenblik erg gekant tegen die plannen.
En toen wat later een hulpkonvooi in de door de terreurgroepen gecontroleerde provincie Idlib werd gebombardeerd – vermoedelijk door de Syrische luchtmacht – was dit voorstel voor intensievere samenwerking met Rusland morsdood. En de generaals tevreden.
Nu is de toestand echter geheel veranderd. Donald Trump is president en wil blijkbaar komaf maken met de oorlog tegen Syrië. In zekere zin zet hij echter het beleid van zijn voorganger voort. Deze was reeds eind 2013 begonnen met een politiek van geleidelijke en stille toenadering tot de regering in Damascus.
Russische en Syrische militaire voertuigen en een hulpkonvooi in Manbij. De Amerikanen kijken toe vanaf de zijlijn en applaudisseerden (stilletjes). De VS had in de dagen voordien er extra eigen troepen samengetrokken. Dit als afschrikkingsmiddel tegen de Turken.
Wat hier toen uitgebreid werd aangetoond. Trump gaat nu een versnelling hoger en wil, zoals Obama af wou van de bezetting van Irak, zo ook komaf maken met het beleid van Obama met betrekking tot Irak en Syrië. De steun aan die salafistische terreurgroepen wordt minstens teruggeschroefd. Vraag is natuurlijk voor hoelang en hoever.
Manbij
Recent zijn nu Russische en Syrische troepen samen met een hulpkonvooi de in het noorden van Syrië gelegen stad Manbij binnengetrokken, na Aleppo met normaal meer dan 75.000 inwoners de tweede stad in die provincie. Dit terwijl Amerikaanse troepen langs de kant gewoon toekeken.
De bedoeling is dat ze de controle over de stad en het gebied errond gaan overnemen van wat men de Manbij Militaire Raad noemt. Een naam om te verhullen dat het de YPG/PKK is die hier de lakens uitdeelde. De administratie en zaken als onderwijs en gezondheidszorg komen dan na bijna vier jaar terug in Syrische regeringshanden.
Het moet een buffer creëren tussen de YPG/PKK en de Turkse troepen en hun huurlingen van het zogenaamde Vrij Syrische Leger. Een groep die bestaat uit delen van salafistische terreurgroepen als Ahrar al Sham en Nour Din al Zinki. Het Turkse leger was immers begonnen aan een opmars richting Manbij en had al twee dorpen ingenomen en intensieve bombardementen uitgevoerd. En het Turkse leger in Manbij wilde alleen Erdogan.
De militaire situatie zondagnamiddag in het oosten van de provincie Aleppo. Het gele door de YPG/PKK/VS gecontroleerde gebied wordt nu overgenomen door het Syrische leger. Cruciaal voor de Syrische regering is het bereiken van de Eufraat en daar het meer van Assad (rechts onderaan). Daar staan immers de pompinstallaties die deze provincie Aleppo, incluis de miljoenenstad met die naam, bevoorraden met drinkwater. En die zijn door ISIS gesaboteerd. Normaal zal het Syrische leger midden deze week de Eufraat bereiken.
De ontmijning van deze erg gespannen situatie is uiteindelijk vooral het werk geweest van Rusland die tussen de vier partijen, De regering in Damascus, de Turken, de Koerden van de YPG/PKK en de VS, in het grootste geheim onderhandelde. Groepen die met getrokken messen tegenover elkaar staan. Zo is er om historische reden in brede lagen van de Syrische bevolking een diepe haat tegen Turkije.
En kijk zowel de Turken, de YPG/PKK als de VS reageren opgelucht en tevreden over het bereikte resultaat. Rusland kreeg zelfs schouderklopjes van de VS. Merkwaardig toch. Zo stelde de Turkse premier Binali Yildirim dat de overname van Manbij door het Syrische leger een voor hen positieve evolutie is want zo verdwijnt de YPG/PKK daar van het toneel. Terwijl de Turkse president Recep Erdogan verklaarde elk conflict met Moskou zoveel als mogelijk te willen vermijden.
De tijd van de keiharde tirades tegen Moskou zijn hier al lang voorbij. Daarbij dient men ook te beseffen dat op 16 april in Turkije het voor Erdogan cruciale referendum over de grondwetswijziging plaats heeft. Wat het land moet omvormen tot een presidentieel type zoals in de VS en Frankrijk met hem dan als sterke man. Erdogan wil dus overkomen als een succesvolle sterke leider die succesvol de nationale Turkse belangen dient.
Washington blij met komst Syrisch leger
De militaire toestand rond de steden al Bab en Manbij (rechts bovenaan)op 11 december 2012. Zwart is ISIS maar dat gebied is nu in handen van het Syrische leger behoudens de stad al Bab (links onderaan) en de stadjes errond die door de Turken werden ingenomen. Vorige week was Turkije beginnen op te rukken naar Manbij. Geel is de YPG/PKK/VS, Rood is het Syrische leger.
Een ietwat zelfde reactie bij de VS. Zo schreef de Washington Post, altijd al een bijwijlen zelfs fanatieke verdediger van de oorlog tegen Syrië, op 4 maart:
The Pentagon disapproves of possible U.S.-Russia cooperation, although U.S. officials are not unhappy at the buffer Russia and Syria now appear to be creating between Turkey and the Kurds, or the prospect of the Syrian government moving into Manbij.
Het Pentagon is tegenstander van mogelijke Russisch-Amerikaanse samenwerking. Alhoewel Amerikaanse topambtenaren niet ongelukkig zijn met de buffer die Rusland en Syrië nu creëren tussen de Turken en de Koerden. Evenzeer zo met het vooruitzicht dat de Syrische regering terug de controle krijgt over Manbij.
A positive result, officials said, would not only prevent Turkish forces and their Syrian allies — many of whom are on the jihadist side of the anti-Assad rebel coalition — from moving into the town, but it would also potentially push any remaining YPF forces to the eastern side of the Euphrates. ….. (1)
Het is een positief resultaat, aldus nog die topambtenaren, daar het niet alleen zal verhinderen dat het Turkse leger en zijn bondgenoten – waarvan er velen jihadisten zijn en lid van de coalitie tegen Assad – de stad zullen veroveren, maar ook ervoor zal zorgen dat de er overblijvende strijdkrachten van de YPG naar de oostelijke oever van de Eufraat gaan verdwijnen ….
There are hopes that Moscow, which has been simultaneously working to improve relations with Turkey, can help persuade Erdogan to back off.
Er is hoop dat Moskou, dat gelijktijdig werkt aan het verbeteren van zijn relaties met Turkije, Erdogan kan overhalen om zich hier koest te houden.
Opvallend bij dat artikel van de Washington Post was dat men er de aandacht van de lezers op trok dat men langs Turkse kant te maken heeft met niet zomaar rebellen maar met …. jihadisten. Gevaarlijke jongens dus en feitelijk terroristen.
Juist zoals Turkije gestopt is met haar tirades tegen Assad en Moskou zo ook is de Washington Post nu zo te zien gestopt met het ontkennen van het bestaan van Al Qaeda in Syrië of te schrijven dat we hier te maken hebben met ‘rebellen’ of ‘gematigden’ of zoiets als ‘vrijheidsstrijders’. Neen, het zijn voor de krant nu ‘jihadisten’ geworden.
En dat de VS sinds een goede maand nu ook regelmatig de terreurbewegingen in de provincie Idlib bombardeert is dan ook geen echte verrassing meer. Ooit leverde het hier samen met haar geallieerden aan die groepen alle nodige materiaal van computers over voedsel en geneesmiddelen, miljarden dollars aan lonen en alle mogelijke militaire hardware, incluis ultramoderne zware antitankraketten die tot 40 km ver kunnen schieten.
Hoofdbemiddelaar Vladimir Poetin
Nu zit de VS al dat geleverde materiaal kapot te schieten en mensen te doden die feitelijk zelfs nog op hun loonlijst staan. Het kan verkeren wist de Nederlandse dichter Gerbrand Adriaansz Bredero ooit te zeggen. Al Qaeda & Co ondervinden dit nu aan den lijve. En Assad… die heeft met de VS een nieuw lief gevonden. Veel zal het echter nooit worden.
De Syrische onderminister voor Buitenlandse Zaken Ayman Susan citeerde in augustus 2015 tijdens een gesprek in Damascus de Amerikaanse diplomaat Henry Kissinger dat het misschien wel gevaarlijk is om de vijand van de VS te zijn maar dat het voor hun vrienden nog veel gevaarlijker is. Vraag het maar eens aan de voormalige Egyptische president Hosni Moebarak.
Of men dat nu graag wil of niet en wat hij ook mogen misdaan hebben, het is de Russische president Vladimir Poetin die zal zorgen voor vrede in Syrië. En hij heeft ten minste geen tienduizenden terroristen naar Syrië gestuurd zoals Obama & Co wel deden.
Asma Fawaz al-Akhras, mevrouw Assad, hoeft dus echt geen vrees te hebben. Trouwens Donald Trump heeft het vooral voor blanke slanke vrouwen met lange benen en lang blond haar. Een kwalificatie waaraan de Syrische president zeker niet voldoet.
Maar deze evolutie zal een oplossing voor dit drama wel veel meer kansen geven. Met als hoofdbemiddelaar Vladimir Poetin, samen met Bashar al Assad het monster van de Westerse media.
Maar voor die massale schending van het internationaal en humanitair recht door Barack Obama, zijn bondgenoten, de massamedia en een aantal ngo’s zullen die heren en dames nooit boeten. De pijn is er alleen voor de 24 miljoen Syriërs. Ach mensenrechten? Wie maalt er echt om?
Willy Van Damme.
1) The Washington Post, 4 maart 2017, Karen DeYoung en Liz Sly, ‘Pentagon plan to seize Raqqa calls for significant increase in U.S.’ participation‘.https://www.washingtonpost.com/world/national-security/pentagon-plan-to-seize-raqqa-calls-for-significant-increase-in-us-participation/2017/03/04/d3205386-00f3-11e7-8f41-ea6ed597e4ca_story.html?hpid=hp_hp-top-table-main_ussyria-730pm%3Ahomepage%2Fstory&utm_term=.0d6d316aeff0