Door: Nils de Graaf
In dit tweede opiniestuk van Nils de Graaf gaat hij in op de atoombom. Hij stelt vragen en heeft een aantal kritische kanttekeningen bij dit vernietigingswapen. De angst voor ‘de bom’ heeft de naoorlogse generatie stevig in de greep gehouden, vooral tijdens de koude oorlog. Wat als het ging om die angst. Want angst verlamt en maakt een mens gedwee en volgzaam.
Hiroshima, was het wel een atoombom?
Vrijwel aan het eind van de tweede wereldoorlog op 6 augustus 1945 lieten de Amerikanen een atoombom ontploffen boven Hiroshima. Japan was al min of meer verslagen en de Amerikanen konden al bijna een jaar lang ongehinderd brandbommentapijten leggen op ruim zestig Japanse steden, zoals ze dat ook op Dresden hadden gedaan. Die brandbommen troffen voornamelijk vrouwen en kinderen in hun veelal houten woningen. Betonnen gebouwen bleven meestal overeind.
De politieke reactie op de eerste atoombom, zowel in Japan als in Amerika, was er een van business as usual. Dat wil zeggen, zo goed als geen reactie want de atoombom had vrijwel hetzelfde effect als de brandbommenterreur die al langere tijd dagelijkse praktijk was. Ook in Duitsland was al gebleken dat steden bombarderen weinig militair of strategisch effect had. Pas toen op 9 augustus de Sovjet-Unie de oorlog verklaarde kwam het Japanse centraal comité weer bij elkaar omdat men inzag dat een twee-frontenoorlog de Japanse positie hopeloos zou maken. Op vijftien augustus was de overgave een feit.
Onderzoek is altijd op basis van ‘ik weet het nog niet’. Zodra je het denkt te weten houdt het onderzoek op. Je kunt de remmende werking van geloof in jezelf onschadelijk maken door een alternatief voor wat jij ziet als waar in overweging te willen nemen. Zolang je blijft openstaan voor geloven, zonder te onderzoeken, dan ben je een gewillige prooi voor de machtselite. Een leugen kan namelijk alleen effectief zijn als er twee zijn: de leugenaar en de gelover in de leugen.
Zoals u vast hebt opgemerkt, relativeert het bovenstaande het belang van de atoombom tijdens de tweede wereldoorlog. Inmiddels is er een revisionistische stroming die nog een stap verder gaat: er is boven Hiroshima nooit een atoombom ontploft. Nu zullen uw pantoffels waarschijnlijk uitspringen maar blijf er nog even bij want er is iets vreemds aan de hand in Hiroshima. Drie smoking guns:
Populatie van Hiroshima
Aan het eind van de oorlog had Hiroshima nog circa 150 duizend inwoners. Net als in Tsjernobyl zou je verwachten dat de mensen er zijn weggetrokken vanwege het stralingsgevaar. Inmiddels ruim dertig jaar na de ramp in Tsjernobyl mogen de mensen er nog steeds niet terugkeren. In Hiroshima ging dat geheel anders. In nog geen vijf jaar was de bevolking verdubbeld ten opzichte van 1945! De foto laat zien dat het centrum in 1949 alweer vrijwel volgebouwd was. Hier geen angst voor straling kennelijk.
Ground Zero
Een atoombom geeft zoveel energie af dat door warmte en een drukgolf alles in de onmiddellijke omgeving van de bom verbrandt of wordt weggeblazen. Direct onder een atoombom zou er een cirkelvormige ruimte ontstaan waar alles weg is, geen verbrande huizen, en bomen, niets meer. De onderstaande foto’s laten zowel Hiroshima zien als een wijk in Tokyo die werd gebrandschat door een klassieke brandbommenaanval.
Beide foto’s tonen exact hetzelfde patroon: vrijwel alle houten gebouwen zijn verbrand en veel betonnen gebouwen en bruggen zijn blijven staan, vaak de constructie nog vrijwel geheel intact. Met andere woorden, de atoombom had op de stad exact hetzelfde resultaat als de brandbommen op Tokyo.
De paddenstoelwolk
H.G. Wells was naar verluidt een van de eersten die desolate steden beschreef waaruit paddenstoelwolken opstegen als gevolg van ‘onvoorstelbaar krachtige explosies’. Met atoombommen is er alleen één probleem, een kettingreactie van uraniumatoomsplitsing creëert van zichzelf geen wolk omdat er nauwelijks gassen vrijkomen. Er is gewoon niet genoeg materiaal om een paddenstoelwolk te creëren. Van de explosie in Hiroshima is geen fotomateriaal bekend, wat nogal vreemd is (zoals er van de eerste man op de maan Neil Armstrong ook geen behoorlijke foto bestaat), maar van de ontploffing boven Nagasaki bestaan de volgende foto’s.
De atoombom ontplofte op ca. 600 meter hoogte en had een schokgolf en een lichtflits moeten veroorzaken; geen rookwolk van hete gassen zoals die bij een chemische ontploffing ontstaat. Deze foto’s zijn pure science fiction.
Dit is letterlijk de smoking gun die ons naar de ware toedracht van de vernietiging van Hiroshima leidt. Kennelijk wisten de Amerikanen niet hoe een ontploffing van een atoombom eruitzag, of was het een pure Hollywoodproductie, omdat ze die niet hadden! Er zijn theoretici die beweren dat atoombommen helemaal niet kunnen bestaan zoals Anders Björkman op zijn website op natuurkundige gronden doet, http://heiwaco.tripod.com/bomb.htm en Akio Nakatani op statistische gronden in zijn recent verschenen zeer lezenswaardige boek ‘Death object exploding – the nuclear weapons hoax’. Dat er iets niets klopt, lijkt wel duidelijk.
De atoombom is science fiction (op basis van uitspraken van ir. Björkman en prof. Nakatani)
De eerste atoombom is in de basis een dichtgelast kanon met als kogel twee stukken verrijkt uranium met daartussen een besproeier van neutronen. Zodra het kanon wordt afgevuurd, wordt het uranium samengeperst waarbij de besproeier haar initiërende kernsplitsingswerk inzet. Vervolgens volgt heel even een cascade van zichzelf vermenigvuldigende kernreacties waarna het kanon uit elkaar spat.
Het probleem met dit verhaal is dat uranium zich maar moeilijk laat samenpersen. Uranium is een metaal, een vaste stof, en vaste stoffen laten zich maar heel moeilijk samenpersen. Daarvoor is zoveel energie nodig dat je een atoombom nodig hebt om er een te maken – in de prehistorie werd het vuur ook niet uitgevonden door aan iemand een vuurtje te vragen.
Waarom uranium moet samenpersen is omdat de atoomkernen te klein zijn ten opzichte van het hele atoom. Hierdoor zit er teveel lege ruimte tussen de atoomkernen waardoor er geen kettingreactie van kernsplijtingen kan ontstaan met neutronen die vanuit de ene atoomkern de volgende atoomkern raken en splijten. De kans is te klein. De afmeting van een atoomkern is maar een-honderdduizendste van de afmeting van het hele atoom. Als we ons een atoom voorstellen als een kern ter grootte van een voetbal met daaromheen cirkelende elektronen dan is de afstand tussen de kern en de rand van het atoom vijfentwintig kilometer. Twee naburige atoomkernen liggen dus vijftig kilometer uit elkaar. Probeer die twee ballen maar eens te raken door ongericht een tennisbal te slaan. Statistisch kan een kettingreactie dus niet plaatsvinden omdat het te traag gaat. Langzaam kernenergie opwekken in een kernreactor kan wel.
Een aardige anekdote die Anders Björkman mij nog vertelde is dat zijn grootvader, een mathematicus, bevriend was met de natuurkundige Niels Bohr. Bohr is bekend van het Bohr-model dat een atoom beschrijft, zoals hierboven toegepast. Hij werkte geruime tijd mee aan het atoombomproject in Los Alamos, VS, maar gaf na de oorlog toe niet te kunnen uitleggen hoe het werkte…
Hiroshima is net als Nagasaki en vrijwel alle Japanse steden in de as gelegd door brandbommen. Dit verklaart waarom er niet tot nauwelijks radiatie is gemeten in de twee steden. Dit verklaart waarom de inwoners binnen enkele jaren na de vermeende atoombom alweer terugkeerden naar het centrum van de stad. Dit verklaart waarom er geen luchtopnames zijn die ground zero kunnen markeren – en waarom er überhaupt nauwelijks beeldmateriaal is van ground zero. Zoals de Amerikanen zeggen: als het eruitziet als een eend, kwaakt als een eend en waggelt als een eend, misschien is het dan gewoon een eend.
Tot slot: emancipatie van de massamedia
We leven in een nieuwe tijd waarin de bevolking zich met internet voor het eerst in de geschiedenis kan emanciperen van de massamedia. Eindelijk kunnen we inzien dat oude, door onze media – en overheid, gebrachte leugens nimmer zijn achterhaald door de waarheid. Onze media hebben, daar waar het om grote leugens gaat, die zelfreinigende werking eenvoudigweg niet. Onze media zijn inmiddels diep ingegraven in een kuil van leugens die waarschijnlijk al eeuwen diep is. De leugens rond de vermeende nucleaire wapens van Noord-Korea, Isis, het internationale ruimtestation, 9/11, de maanlanding, de atoom- en waterstofbommen en de Titanic zullen niet de laatste ontdekkingen zijn. We moeten het alleen wel zelf doen.