In het kader van de orgaandonatiewetgeving, die in deze tijd in de Eerste Kamer der Staten Generaal intens besproken wordt, valt ons continue één zaak op. Waarom wordt er NIETS of NAUWELIJKS gesproken over het fenomeen ‘hersendood’..?? Een naam die is bedacht om een einde te maken aan de twijfel rondom het ‘dood-zijn’ van een mens.. Normaal gesproken namelijk is ‘dood-zijn’ gebaseerd op de criteria:
1. gestopte ademhaling
2. gestopte hartslag
3. gestopte hersenactiviteit
Maar het grote probleem is, dat géén van de 3 criteria feitelijk BEWIJST, dat een mens daadwerkelijk dood is. Want de wereldwijde voorbeelden van mensen die ‘terug keerden uit de dood’, doordat ze bewezen met dat tot-leven-komen, dat de bovenstaande doods-criteria feitelijk van geen waarde zijn.. Wat dan wél het criterium is, vooral in TIJD gezien, dat iemand dood is, is ondoenlijk. Simple as that..!
Hoe kun je leven organen uit een dood lichaam halen..?
Daarnaast is het kopje boven deze alinea natuurlijk ALTIJD van belang. Want dode lichamen bevatten natuurlijk dode organen..! En precies dáárom is het criterium ‘hersendood’ ingevoerd. Gestopte ademhaling en gestopte bloedsomloop (hart) zijn lichamelijke criteria om een dood lichaam van een leven lichaam te onderscheiden.
Maar het constateren van ‘gestopte hersenactiviteit’ (‘hersendood’) is natuurlijk -in het kader van het uitnemen van organen- een veel veiliger criterium, om LEVENDE ORGANEN uit een… LEVEND LICHAAM te kunnen halen. Het lichaam wordt met injecties in een dode staat gebracht, zo getuigd ook het onderstaande artikel. De bloedsomloop en de ademhaling stoppen en het ‘wachten’ is op de beëindiging van de hersenactiviteit door het lichaam en/of de geest van de persoon in kwestie. Dit is dus kennelijk het grootst taboe in het wereldje van orgaandonatie.
Lees het onderstaande verhaal en trek je eigen conclusies..!! Een verhaal over een 43-jarige man die een klacht indiende tegen een ziekenhuis in het Zweedse Gotenburg, nádat hij hoorde hoe dokters het wegnemen van zijn organen met zijn vriendin bespraken..!! Hoe luguber is het verhaal over orgaandonatie, als we niet eens zéker weten, wat er feitelijk gebeurd met de orgaandonor op diens ‘sterfbed’.
* * *
2018 © WantToKnow.nl/be
(gebaseerd op Daily Mail en The Telegraph 2014)
In 2013 kreeg een 43-jarige Zweedse man een beroerte toen hij met zijn vriendin vakantie vierde op een eiland vlakbij Gotenburg. Omdat het té hard waaide, kon de reddingshelikopter onmogelijk landen. Hierdoor ging uiterst kostbare tijd verloren en kon de man pas na anderhalf uur per boot naar het ziekenhuis gevoerd worden. Tegen die tijd was hij helemaal verlamd. In het ziekenhuis gingen de artsen er onterecht van uit dat Jimi Fritze, de Zweedse patiënt waar het hier over gaat, ‘hersendood’ was.
De beroerte had een volledige verlamming veroorzaakt, maarrr… Hij was nog helemaal bij bewustzijn, alleen niet ‘zichtbaar’ bij bewustzijn. Daardoor moést Jim Fritze het gesprek tussen de artsen en zijn partner met afschuw aanhoren, maar kon hij onmogelijk protesteren, door zijn volledige verlamming.. Hoe gruwelijk..!
‘De artsen keken naar een hersenscan en vertelden aan mijn vriendin dat het er niet goed uitzag en dat ik niet lang meer te leven had’, aldus een geschokte Fritze. ‘Mijn geliefde huilde de hele tijd maar ik was niet in staat om iets te zeggen of mijn lichaam te bewegen. Ik kon alleen maar zien en horen.’ Hij verloor even het bewustzijn. Toen hij wat later weer ‘wakker’ werd, hoorde hij hoe de dokters over zijn toestand discussieerden. ‘Ze spraken over donatie, ze wilden enkele testen uitvoeren op mijn lever en nieren zodat deze organen zouden kunnen worden afgestaan aan andere patiënten.’
Ook op dat moment kon hij tot zijn ontzetting niemand alarmeren dat hij volledig bij bewustzijn was. ‘Ik was erg angstig omdat ik dacht dat ik een verschrikkelijke dood tegemoet ging. Ik vreesde dat ze me gingen cremeren. Zou ik dan de vlammen zien en voelen?‘, zo sprak hij achteraf. Jim Fritze is ervan overtuigd dat hij er nu niet meer zou zijn, als niet een meer ervaren dokter van dit ziekenhuis van vakantie was teruggekeerd. Deze vrouw bekeek de hersenscan opnieuw en realiseerde zich dat niet alle hoop verloren was voor de man en dat hij zelfs kans maakte op herstel.
Jim Fritze over deze periode: “Alleen mijn oren en ogen werkten. Ik hoorde de dokters tegen mijn vriendin zeggen, dat er geen hoop meer was.” De ervaren arts bekeek de foto’s en besloot om een positieve prognose te geven. “Dit zit er hoopvol uit, als we met cortisonen de zwelling in zijn hersenen wegkrijgen”. Dit klonk als muziek in het hoofd van Fritze..! Na het toedienen van extra medicatie nam de zwelling in zijn hersenen af waardoor hij na enkele dagen al opnieuw met knikjes kon communiceren met zijn familie. Na een revalidatie van twee jaar is Jimi Fritze weer in staat om te spreken en bewegen, al blijft hij wel gekluisterd aan zijn rolstoel.
Hij diende een klacht in tegen het Sahlgrenska-ziekenhuis in Gotenburg in de hoop dat dit andere patiënten niet meer zou overkomen. Normaal mogen artsen pas over orgaandonatie beginnen, indien de patiënt officieel hersendood is verklaard. Dat was bij Fritze niet gebeurd. Het geeft weer eens aan hoe snel en bijna respectloos in veel ziekenhuizen wordt omgesprongen met ‘menselijk leven’ en ‘lichamen’..!
Nu, na meer dan 3 jaar, is Jim Fritze continue bezig met revalideren. Hij kan inmiddels spreken en kan bewegen, maar niet lopen. Terwijl hij nog aan een rolstoel is geboeid en afhankelijk van assistentie is.Hij heeft een officiële klacht ingediend tegen het Sahlgrenska Hospital in Götenborg. Een woordvoerder van het ziekenhuis zegt dat er een onderzoek is gestart naar de achtergronden van deze ‘behandeling’ en zal met berichtgeving hieromtrent komen. Het ziekenhuis zegt de klacht heel serieus te nemen en wil dus uitzoeken hoe dit heeft kunnen gebeuren.