25-05-18 02:27:00,
Poetin en Macron brengen verslag. (en.kremlin.ru)
De Italiaanse regeringsvorming is een nieuwe lelijke streep door de Europese ambitie van de Franse president Emmanuel Macron. Hij kan dan wel buiten Europa het nieuwe dynamische gezicht van de Europese Unie (EU) zijn, dat komt vooral omdat anderen niet staan te drummen, hun thuisproblemen gaan voor. De ambities van de Franse resident om de wereld diets te maken dat “Frankrijk terug is”, botsen op de harde werkelijkheid dat Frankrijk weinig drukkingmiddelen heeft. Bij gebrek aan nieuwe accenten, beperkt hij zich naar eigen zeggen tot een gaullo-mitterrandische diplomatie – in het verlengde van de presidenten Charles de Gaulle en François Mitterrand. Dat is grootspraak.
Bij het opstellen van de kandidatenlijsten voor de parlementsverkiezingen een jaar geleden, deed Macron eigenhandig een kandidaat voor de Fransen in het buitenland van zijn lijst schrappen. Want de man had goede banden met het Polisario Front – dat strijdt voor de onafhankelijkheid van de westelijke Sahara – en dat zou de goede banden met de Marokkaanse monarchie schaden. Alleen al zoiets maakte duidelijk dat Macron in het voetspoor van zijn voorgangers zou blijven. Niet alleen de Gaulle en Mitterrand, maar ook de meer Atlantistische Nicolas Sarkozy en François Hollande.
Eenzaam in Europa
Macron kent één terrein zeer goed, dat is de EU. Het is vooral op Europees vlak dat hij het verschil wil maken. Hij deed dan ook in zijn speech aan de Sorbonne (september 2017) opvallende voorstellen om de EU, of een deel er van, in hogere versnelling te brengen, waaronder een parlement voor de eurozone die ook een eigen superminister van financiën zou krijgen. De EU-lidstaten die daarbuiten vallen, zoals Polen, Hongarije, Tsjechië, Roemenië, Bulgarije, zijn toevallig dwarsliggers binnen de EU.
Maar de reacties waren lauw, de bijval gering. Hetzelfde viel zijn voorstel voor transnationale lijsten te beurt. Hij vond geen bondgenoot in de Duitse kanselier Angela Merkel die na een slecht verkiezingsresultaat in september weer scheep moest gaan met de afgestrafte SPD. Op het traditioneel zo eurofiele Italië kan hij na de recente parlementsverkiezingen ook niet rekenen. Voor zeer veel Italianen is de EU minstens mee verantwoordelijk voor een verarmingbeleid en deed ze niets om het land te helpen bij de migrantencrisis. De twee winnaars die nu samen gaan regeren, staan bekend als eurofoob.