10-09-18 10:21:00,
Dezer dagen valt er niet naast te kijken: 10 jaar gelden startte een spiraal van bancaire en economische rampspoed over de hele wereld: een kettingreactie met zware naschokken: van de crisis in Griekenland, over besparingen ten allen kante en de vergroting van de kloven tussen arm en rijk, bij ons en wereldwijd. Een aantal preventieve maatregelen mogen dan al zijn uitgevaardigd om de risico’s in de toekomst te verkleinen, ten gronde blijft de kanker aanwezig.
We zijn haast vergeten dat enkel massale financiële injecties vanuit de overheid, ons heeft kunnen behoeden van een fataal instorten van de wereldeconomie. Rechtstreeks en onrechtstreeks betaalden we er allemaal voor, en nog steeds hangen talrijke zwaarden van Damocles boven ons hoofd. Zoals bijvoorbeeld de miljarden aan slechte leningen die bij Dexia zijn geparkeerd: uit het zicht en doorgeschoven naar de volgende generaties.
Een langzame paradigmaverschuiving
Over de achtergronden van de clash is al veel inkt gevloeid. Over hoe het misliep in de Verenigde Staten met de hypotheken en de huizenmarkt: Hoe kwalijke producten geniepig werden verpakt in allerlei financiële producten die door niemand nog werden begrepen maar door ratingbureaus als Standard & Poors toch met hoge waarderingen werden begiftigd. En hoe die herverpakte rommel aan Europese bankiers werd gesleten die in de val trapten van snel geldgewin.
Maar er was meer aan de hand. Zo financierden de VS voor 2008 een paar dure oorlogen in het Midden-Oosten. Dat leidde uiteindelijk tot stijgende interestvoeten die op hun beurt mee aan de oorsprong lagen van de crash van de hypothekenmarkt in de VS.
De vraag diende gesteld of uit de existentiële crisis wel lessen zouden getrokken worden. Zoals na een oorlog ‘nooit meer oorlog’ klinkt: nooit meer bankencrisis?
Toen, 10 jaar geleden, kon je al aanvoelen dat een paradigma-shift er niet zat aan te komen, dat de kanker niet radicaal zou worden aangepakt. Zelfs evidente maatregelen werden door de bankenlobby vakkundig in de kiem gesmoord, zoals de scheiding van zakenbanken en banken die voor het groot publiek werken. Of een ander voorbeeld: ook nu blijft de realiteit dat slechts een 3 procent van alle valutatransacties te maken hebben met de reële economie. Flits-trading werd niet aan banden gelegd, een praktijk waarbij op microseconden enorme hoeveelheden geld worden ingezet, puur speculatief.