Redactionele aanbeveling: – De WHO bedreigt onze vrijheid – Anthroblog

17-05-23 07:09:00,

Laatst bijgewerkt op 16 mei 2023.

Dat het idee van “Eén Gezondheid” totalitair is, behoeft geen uitgebreide rechtvaardiging. Het veronderstelt immers dat het mogelijk is een algemeen begrip van gezondheid te definiëren dat voor alle mensen geldt. Dit is op zijn beurt alleen mogelijk als alle mensen gelijk zijn. En niet alleen voor de wet, maar in hun hele bestaan. Dan kunnen allen ook met dezelfde methoden en middelen worden behandeld om hen te bevrijden van die abnormale toestanden die op basis van het algemeen geldende gezondheidsbegrip als ziekte moeten worden “gelezen”. Wat niet gelijk is, moet gelijk worden gemaakt, zodat dezelfde methoden en middelen daadwerkelijk kunnen worden toegepast. Niet in de laatste plaats door het bestrijden en onderdrukken van afwijkende meningen door middel van censuur en criminalisering (trefwoord: “infodemie”). Op weg naar het realiseren van “uniforme geneeskunde voor alle mensen” speelt de WHO in Genève de centrale rol – zij ziet zichzelf immers als de hoogste wereldgezondheidsautoriteit, met de bevoegdheid om in de toekomst bindende instructies voor het handelen voor de hele wereld te geven, boven de soevereiniteit van staten, volkeren en individuen uit. WHO bedreigt onze vrijheid, daar bestaat geen twijfel over. De stemmen van degenen die waarschuwen tegen de almacht van de WGO vermenigvuldigen zich. David Bell, die zelf voor deze supranationale organisatie heeft gewerkt, is een van hen. In een recent artikel wijst hij op de gevaren die schuilen in het nieuwe pandemieverdrag en de “verbeteringen” van de Internationale Gezondheidsregeling.

Gevolgen van de gezondheidsdictatuur. Screenshot van een presentatie van Philipp Kruse, München, 8.5.2023 (zie hieronder).

De WHO bedreigt onze vrijheid

door David Bell

De directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) verzekert ons dat het nieuwe “pandemieverdrag” de soevereiniteit van de lidstaten niet zal beperken. De WHO vertrouwt erop dat deze geruststelling de realiteit zal verbergen. Degenen die de agenda voor permanente noodsituaties op gezondheidsgebied promoten, zijn van plan de WHO meer macht te geven en de staten minder. Dit zal gebeuren telkens als de WHO een Public Health Emergency of International Concern (PHEIC – uitgesproken als “nep”) afkondigt of denkt dat we erdoor bedreigd worden.

Het voorgestelde verdrag van de WHO, samen met de “synergetische” wijzigingen aan de Internationale Gezondheidsregeling (IHR), heeft tot doel eeuwenoude democratische verworvenheden, die de individuele soevereiniteit en, bij uitbreiding, de soevereiniteit van de staten vastleggen, ongedaan te maken. Het ongemak om deze waarheid en de complexiteit ervan onder ogen te zien maakt het mogelijk deze veranderingen door te drukken. Zo verdorren en sterven democratie en vrijheid.

Waarom het moeilijk is de realiteit te erkennen

Onze westerse samenleving is gebouwd op vertrouwen en een gevoel van superioriteit – wij hebben de instellingen gecreëerd die in de wereld heersen, en zij en wij zijn goed. We beschouwen onszelf als humanisten, voorvechters van de volksgezondheid, voorvechters van gemeenschappelijke belangen en antifascistische vrienden van de vrijheid. Wij vinden ons systeem beter dan de alternatieven – wij zijn “progressief”.

Het kost leden van de middenklasse die de mainstream steunen heel wat om te beseffen dat de instellingen en filantropische organisaties die zij hun hele leven hebben bewonderd nu wel eens op ons zouden kunnen azen. Onze samenleving vertrouwt op “betrouwbare bronnen”, waarvan de WHO er één is. Wij beschouwen onze grote media als even betrouwbaar. Als onze betrouwbare bronnen ons zouden vertellen dat we worden misleid en geplunderd, zouden we dat waarschijnlijk accepteren. Maar zij vertellen ons dat deze beweringen onjuist zijn en dat alles in orde is. De directeur-generaal van de WHO zelf verzekert ons. Iedereen die gelooft dat rijke bedrijven en particuliere sponsors van de WHO en andere gezondheidsinstellingen een gevestigd belang kunnen hebben en anderen misleiden en uitbuiten in hun eigen voordeel, is een “samenzweringsmysticus”.

We vinden het allemaal gemakkelijk om te geloven dat de rijken en machtigen uit het verleden de massa’s uitbuitten, maar vinden het op de een of andere manier moeilijk om te geloven dat dit ook in het heden gebeurt. We vertrouwen op de verklaringen van hun PR afdelingen en de verhalen van de media die ze steunen als bewijs van hun welwillendheid. Op de een of andere manier is grootschalig wanbeheer altijd een schrikbeeld uit de geschiedenis, maar tegenwoordig zijn we wijzer en meer verlicht.

De afgelopen decennia hebben we gezien hoe individuen een fortuin vergaarden, gelijk aan dat van een middelgroot land. Ze ontmoeten onze gekozen leiders achter gesloten deuren in Davos. We applaudisseren voor de voordelen die zij de minder bedeelden schenken en doen alsof alles goed is. We kijken toe hoe bedrijven zich uitbreiden over de landsgrenzen heen, schijnbaar de wetten negerend die gelden voor gewone burgers. We hebben toegestaan dat hun “publiek-private partnerschappen” internationale instellingen veranderen in leveranciers van hun medische producten. We hebben deze achteruitgang genegeerd omdat hun PR afdelingen ons daartoe aanmoedigden, en zijn apologeten geworden voor aanmatigende autoriteiten omdat we willen geloven dat ze op de een of andere manier werken voor een “groter goed”.

Terwijl zelfs een schoolkind de tegenstrijdige hebzucht achter de façade kan zien, is het veel moeilijker voor degenen die jarenlang hebben geworsteld om hun reputatie en carrière te behouden met politieke bagage, een netwerk van gelijken, om toe te geven dat ze bedrogen zijn. De gedragspsychologen die onze regeringen en instellingen nu in dienst hebben weten dit. Hun taak is ervoor te zorgen dat wij de betrouwbare bronnen geloven die zij aanprijzen. De uitdaging is om de realiteit boven het goede denken te stellen.

De transformatie van de WHO

Toen de WHO in 1946 werd opgericht om het beheer van grote gezondheidsproblemen te coördineren, liet de wereld net de laatste grote fase van het fascisme en het kolonialisme achter zich. Beide samenlevingsmodellen waren gebaseerd op de centralisatie van de macht ten behoeve van een “groter goed”. Zij die zichzelf superieur achtten moesten de wereld regeren in het belang van de minderwaardigen. WHO beweerde ooit een andere lijn te volgen.

Sinds het begin van de jaren 2000 worden de activiteiten van de WHO steeds meer gedicteerd door “projectfinanciering”. Haar donoren, waaronder steeds meer particuliere instellingen en bedrijven, vertellen haar hoe ze het geld dat ze verstrekken moet gebruiken. Voor particuliere organisaties die de producten van hun investeerders promoten is het richten op particuliere belangen prima, maar voor een organisatie die medicijnen wil voorschrijven, grenzen wil sluiten en mensen wil opsluiten is het duidelijk een misstap. Iedereen met een basiskennis van de geschiedenis en de menselijke natuur zal dit herkennen. Maar dergelijke bevoegdheden zijn precies wat de amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling en het nieuwe verdrag beogen.

In plaats van alternatieve benaderingen te overwegen, probeert de WHO meningen te censureren die niet in haar verhaal passen en denigreert en degradeert zij publiekelijk degenen die haar beleid in twijfel trekken. Dit zijn niet de acties van een organisatie die “het volk” vertegenwoordigt of die erop vertrouwt dat ze haar acties kan rechtvaardigen. Het zijn de kenmerken die we altijd hebben geassocieerd met intellectuele zwakte en fascisme.

De invloed van de WHO op de volksgezondheid

In haar aanbevelingen voor pandemische griep in 2019 zei de WHO dat het traceren van contacten, het sluiten van grenzen, controles bij binnenkomst of vertrek of quarantaine van blootgestelde mensen “onder geen enkele omstandigheid” in een huidige pandemie moeten worden uitgevoerd. Zij redeneerde dat dergelijke maatregelen meer kwaad dan goed zouden doen en vooral armere mensen onevenredig zouden treffen. In 2020 steunde zij samen met particuliere en overheidssponsors de grootste herverdeling van rijkdom in de geschiedenis van lage naar hoge inkomens door juist deze maatregelen te bevorderen.

Door haar principes los te laten, liet de WHO miljoenen meisjes over aan nachtverkrachting door kindhuwelijken, verhoogde tienerzwangerschappen en kindersterfte, verminderd onderwijs voor kinderen en verhoogde armoede en ondervoeding. Hoewel de meeste van deze mensen te jong zijn om getroffen te worden door COVID en al immuniteit hebben, bevorderde zij massavaccinatie met miljarden dollars, terwijl zij traditionele prioriteiten zoals malaria, tuberculose en HIV/AIDS verwaarloosde. De westerse media hebben dit met stilzwijgen of loze retoriek erkend. Er is geen winst in het redden van levens, maar wel in het verkopen van medicijnen. De sponsors van de WHO doen wat hun investeerders willen, terwijl de WHO doet wat de meeste donaties oplevert.

De nieuwe bevoegdheden van de WHO

De wijzigingen van de Internationale Gezondheidsregeling (IHR) beperken de soevereiniteit van elke WHO-lidstaat die zich er niet actief tegen verzet. Het valt niet te ontkennen dat één enkele persoon (de directeur-generaal) het gezondheidsbeleid en de vrijheid van de burgers rechtstreeks kan beïnvloeden. Dat staat ook in het document. Landen zullen zich “verplichten” de aanbevelingen, die niet langer slechts suggesties of adviezen zijn, op te volgen.

De WHO heeft geen politiemacht, maar de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds zijn aan boord en controleren veel van het geld waarover we beschikken. Het Amerikaanse Congres heeft vorig jaar een wet aangenomen die de Amerikaanse regering verplicht actie te ondernemen tegen landen die zich niet aan de IHR houden. Dit zijn geen tandeloze dreigementen, de meeste landen en hun bevolking zullen weinig keus hebben.

De echte kracht van de WHO-voorstellen ligt in hun toepassing op alle zaken die met gezondheid te maken hebben, die zij tot bedreiging verklaren. De voorgestelde wijzigingen stellen dit expliciet, terwijl het “verdrag” het toepassingsgebied uitbreidt tot “één gezondheid”, een misbruikt concept van volksgezondheid om alles te omvatten wat het fysieke, mentale of sociale welzijn van mensen beïnvloedt. Slecht weer, mislukte oogsten of de verspreiding van ideeën die mensen stress bezorgen – alledaagse dingen waar mensen altijd mee om zijn gegaan – worden nu redenen om mensen te beperken en door anderen gedicteerde oplossingen op te leggen.

Het komt erop neer dat degenen die de WHO financieren crises verzinnen om hun eigen wensen te vervullen en zich willen verrijken aan de ellende van anderen, zoals ze deden tijdens de COVID19 “pandemie”. Dit alles onder het mom van “ons veilig houden”. Zoals de WHO ongeloofwaardig beweert, “niemand is veilig totdat iedereen veilig is”, dus de afschaffing van de mensenrechten moet ingrijpend en langdurig zijn. Gedragspsychologie zorgt ervoor dat we ons schikken.

In de toekomst kijken

We bouwen aan een toekomst waarin het naleven van autoritaire dictaten zogenaamd gestolen vrijheden zal terugbrengen, terwijl censuur afwijkende meningen onderdrukt. Mensen die bewijzen willen zien, zich de geschiedenis herinneren of aandringen op geïnformeerde toestemming worden door de WHO bestempeld als extreem-rechtse massamoordenaars. We zijn al in deze wereld beland. Publieke figuren die anders beweren hebben waarschijnlijk niet goed opgelet of hebben andere motivaties.

We kunnen deze nieuwe, door ziekte geteisterde wereld onderdanig accepteren, sommigen zullen zelfs blij zijn met de salarissen en carrières die het hen brengt. Of we kunnen ons aansluiten bij degenen die vechten voor het recht van individuen om hun eigen toekomst te bepalen, vrij van de zogenaamde publieke goederen van kolonialisme en fascisme. Maar op zijn minst moeten we de realiteit om ons heen erkennen.

Aan de auteur: David Bell, Senior Scholar bij het Brownstone Institute, is een arts op het gebied van de volksgezondheid en consultant op het gebied van biotech voor de wereldgezondheid. Hij is voormalig medisch officier en wetenschapper bij de Wereldgezondheidsorganisatie, programmadirecteur voor malaria en koortsziekten bij de Foundation for Innovative New Diagnostics (FIND) in Genève, en directeur van wereldwijde gezondheidstechnologieën bij Intellectual Ventures’ Global Good Fund in Bellevue, VS.

Het oorspronkelijke artikel verscheen op de webpagina van het Brownstone Institute. Het wordt hier gepubliceerd in Duitse vertaling op basis van een CC-licentie 4.0.