08-10-23 10:58:00,
De ontwikkelingen in het geschil tussen Armenië en Azerbeidzjan over Nagorno-Karabach zijn in feite in kaart gebracht in een RAND-studie uit 2019 en hebben zich precies zo afgespeeld. Het zou een schoft zijn om de VS achter deze ontwikkelingen te verdenken.
De zeer invloedrijke RAND Corporation publiceerde in 2019 een studie getiteld “Overextending Russia – Competing from an Advantageous Position” (Rusland uitbreiden – concurreren vanuit een voordelige positie) werd gepubliceerd, dat in feite een gids was voor een economische, politieke en mediaoorlog tegen Rusland. Hierin werden alle maatregelen tegen Rusland besproken en aanbevolen, behalve een hete oorlog tussen de VS en Rusland. Ik 2021 in een lang artikel toonde aan dat bijna alles wat RAND twee jaar eerder aan de Amerikaanse regering had “aanbevolen” al was geïmplementeerd.
Een van de weinige uitzonderingen betrof de maatregelen die RAND “aanraadde” voor de zuidelijke Kaukasus. De gebeurtenissen van de afgelopen drie weken, nadat het conflict over Nagorno-Karabach weer oplaaide, hebben echter precies bereikt wat RAND als doel had gesteld. Voordat we hierop ingaan, moeten we een kleine uitweiding maken in de geopolitiek om dit te begrijpen.
De belangen van de VS
In zijn studie van 2019 gaf RAND duidelijk de doelen en belangen van de VS aan. Rusland zou onder andere verzwakt moeten worden door conflicten aan zijn grenzen, en staten die goede relaties met Rusland hebben zouden ook naar de kant van het Westen getrokken moeten worden. In de zuidelijke Kaukasus gaat het om Georgië, dat fundamenteel pro-westers is maar een pragmatische regering heeft die weigert mee te doen aan de sancties tegen Rusland omdat de Georgische economie dat niet zou overleven.
Bovendien liggen de strijdende landen Armenië en Azerbeidzjan in de zuidelijke Kaukasus. Armenië heeft van oudsher goede relaties met Rusland en maakt ook deel uit van de CSTO, het defensieverbond waarin een aantal GOS-landen zich hebben verenigd. Azerbeidzjan heeft ook goede relaties met Rusland, maar ligt beduidend dichter bij Turkije, al was het maar omdat Turken en Azerbeidzjanen nauw verwante, sterk op elkaar lijkende talen spreken.
De VS stond dus voor de vraag aan welke van de twee landen, Armenië of Azerbeidzjan, de VS (of het Westen) de kant moest kiezen. Dit is precies wat RAND in 2019 schreef, want de studie zei:
“De VS zouden Rusland in de Kaukasus op twee manieren kunnen overstrekken. Ten eerste zou de VS kunnen aandringen op een nauwere NAVO-band met Georgië en Azerbeidzjan, wat er waarschijnlijk toe zou leiden dat Rusland zijn militaire aanwezigheid in Zuid-Ossetië, Abchazië, Armenië en Zuid-Rusland zou vergroten.
Als alternatief zouden de VS kunnen proberen Armenië over te halen om met Rusland te breken. Hoewel Armenië al lang een partner van Rusland is, heeft het ook betrekkingen aangeknoopt met het Westen: Het levert troepen aan door de NAVO geleide operaties in Afghanistan, is lid van het Partnerschap voor de Vrede van de NAVO en heeft onlangs besloten zijn politieke banden met de EU aan te halen. De VS kunnen proberen Armenië aan te moedigen om volledig deel uit te maken van de NAVO. Als de Verenigde Staten in dit beleid slagen, kan Rusland gedwongen worden om zich terug te trekken uit zijn legerbasis in Gyumri en een leger- en luchtmachtbasis in de buurt van Jerevan (momenteel geleased tot 2044) en nog meer middelen over te hevelen naar zijn zuidelijke militaire district.”
Hieruit kan men afleiden dat het voor de VS veel interessanter was om Armenië “te overtuigen om met Rusland te breken” omdat het mogelijk zou zijn om Rusland een bondgenoot te ontnemen.
Dit brengt ons bij de vraag hoe dit gedaan kan worden.
Wat er vervolgens gebeurde
Sinds 2018 regeert Nikol Pashinyan Armenië als premier. Hij is altijd pro-Westers geweest, maar heeft duidelijke anti-Russische stappen vermeden. In zijn tijd als oppositiepoliticus was hij een van de weinigen die zich verzetten tegen de toetreding van Armenië tot de Euraziatische Economische Unie met Rusland. in 2018 benadrukte hij echter dat hij als premier geen geopolitieke veranderingen zou nastreven en dat hij nauwe betrekkingen wilde met zowel Rusland als de EU, waarmee Armenië verbonden is via het Oostelijk Partnerschap.
Natuurlijk is dit op de lange termijn onmogelijk, omdat het Westen al zijn “partners” vroeg of laat confronteert met de keuze of ze zich bij het Westen willen aansluiten of goede relaties willen met Rusland (of zelfs China). Het voorbeeld van Oekraïne, dat onder president Janoekovitsj een koers volgde die vergelijkbaar was met die van Pashinyan, liet dit zien toen Janoekovitsj, als straf hiervoor, met de vriendelijke steun van het Westen van de Maidan werd verdreven.
Toen Azerbeidzjan in 2020 grote delen van Nagorno-Karabach aanviel en veroverde, beschuldigde Pashinyan Rusland en de CSTO ervan bondgenoot Armenië in de steek te laten en begon hij te flirten met de VS en de NAVO. De beschuldigingen van Pashinyan aan het adres van Rusland en de CSTO waren ongegrond, omdat Azerbeidzjan niet Armenië heeft aangevallen, maar de Nagorno-Karabachrepubliek, die door niemand wordt erkend, ook niet door Armenië. De CSTO en Rusland waren daarom grofweg niet verantwoordelijk, omdat Armenië niet werd aangevallen en er dus geen sprake was van verdediging.
Maar dit deerde Pashinyan niet, die Rusland min of meer subliminaal de schuld gaf en zo een anti-Russische stemming in Armenië begon aan te wakkeren.
President Poetin slaagde erin om de gevechten in 2020 diplomatiek te beëindigen en een overeenkomst te sluiten tussen Armenië en Azerbeidzjan waarin de kwestie van de status van Nagorno-Karabach tot later werd uitgesteld. Het was belangrijk voor Rusland dat het daar rustig bleef en dat de kwestie Nagorno-Karabach uiteindelijk in der minne zou worden geschikt. Russische vredeshandhavers werden gestuurd om ervoor te zorgen dat het vredig bleef, maar ze hadden slechts een zeer zwak mandaat om het staakt-het-vuren te observeren. Ze mochten zich niet mengen in gevechten.
Het ideale moment
Vanuit geopolitiek perspectief was dit een ideaal moment voor de VS om actie te ondernemen. Vanuit het perspectief van de VS was het nodig om de anti-Russische gevoelens in Armenië te versterken om “Armenië zover te krijgen dat het met Rusland breekt”, zoals RAND het formuleerde. Wat is een betere manier om dit te doen dan Azerbeidzjan voor een voldongen feit te stellen in Nagorno-Karabach, dat volgens het internationaal recht aan Azerbeidzjan toebehoort?
Rusland zou ook deze keer passief toekijken, omdat het geen voorwendsel heeft om in te grijpen, zelfs als het dat zou willen. De Russische vredeshandhavers zouden door hun mandaat veroordeeld zijn om toe te kijken als figuranten en Pashinyan zou Rusland er opnieuw van kunnen beschuldigen Armenië in de steek te hebben gelaten.
Vanuit het oogpunt van de VS zou dit de ideale ontwikkeling zijn geweest voor Pashinyan om vervolgens te breken met Rusland en toenadering te zoeken tot de NAVO.
Allemaal toeval?
Toeval of niet, dat is precies hoe het afliep, met de VS die zijn handen in onschuld wast.
Het waren Frankrijk en de EU die actie ondernamen. In 2022 gaf de Franse president Macron de aanzet tot de oprichting van de Europese Politieke Gemeenschap, die 47 Europese staten en staten uit het Nabije Oosten omvat die op veel gebieden gaan samenwerken. De Europese Politieke Gemeenschap omvat alle Europese staten, maar ook Turkije, Armenië en Azerbeidzjan. Alleen Rusland en Wit-Rusland werden niet uitgenodigd om deel te nemen, wat al duidelijk maakt wat het echte doel van de Europese Politieke Gemeenschap is, namelijk een blok vormen tegen Rusland en zijn bondgenoten.
Al tijdens de oprichtingsvergadering van de Europese Politieke Gemeenschap in Praag in oktober 2022 bemiddelden de Franse president Macron en de voorzitter van de EU-Raad Michel een overeenkomst met Pashinyan en de Azerbeidzjaanse president Aliyev waarin Pashinyan erkende dat Nagorno-Karabach bij Azerbeidzjan hoort.
Hierdoor konden de VS achterover leunen en wachten, want nu stond de Azerbeidzjaanse president Aliyev onder binnenlandse politieke druk om in beweging te komen. Er was dus een afgescheiden republiek Nagorno-Karabach op het grondgebied van zijn land, die zelfs door Armenië als Azerbeidzjaans werd erkend en zelfs een eigen, zij het klein, leger had. In Azerbeidzjan werden de eisen daarom steeds luider om eindelijk een einde te maken aan deze toestand van wetteloosheid in een provincie van het eigen land.
De enige die hier kon optreden als bemiddelaar voor een vreedzame oplossing was Pashinyan; er woonden immers Armeniërs in Nagorno-Karabach. Maar Pashinyan deed geen moeite om te werken aan een vreedzame oplossing tussen Azerbeidzjan en Nagorno-Karabach.
En zo kwam het dat Aliyev besloot het probleem met geweld op te lossen. In een militaire operatie van minder dan 24 uur liquideerde hij de Republiek Nagorno-Karabach eind september, amper een jaar na de ondertekening van het Akkoord van Praag.
De gemoederen nog meer verhitten
In plaats van zijn landgenoten in Nagorno-Karabach te helpen, maakte Pashinyan hen bang voor wraakacties van Azerbeidzjan en riep hen als het ware op om Nagorno-Karabach te ontvluchten. Als gevolg hiervan vluchtten binnen een paar dagen meer dan 100.000 mensen uit Nagorno-Karabach naar Armenië. Voor een land van drie miljoen mensen dat niet bepaald rijk is en verscheurd wordt door politieke onrust, is het een bijna onmogelijke taak om al deze mensen op te vangen en te verzorgen.
Azerbeidzjan begon na de overwinning en terwijl de vluchtelingen op weg waren naar Armenië, onderhandelingen met de autoriteiten van Nagorno-Karabach, onder Russische bemiddeling, over de overgang onder Azerbeidzjaanse soevereiniteit en kondigde onmiddellijk aan dat alle Armeniërs werden uitgenodigd om in Nagorno-Karabach te blijven. Het Azerbeidzjaanse ministerie van Buitenlandse Zaken verklaarde:
“Premier Pashinyan is zich er terdege van bewust dat het vertrek van Armeniërs die in de Karabach-regio van Azerbeidzjan wonen hun persoonlijke beslissing is en niets te maken heeft met gedwongen hervestiging. Als een deel van de Armeense bevolking niet in Azerbeidzjan wil wonen en de Azerbeidzjaanse wetten niet wil volgen, kunnen we hen daartoe niet dwingen. Integendeel, we roepen de Armeense inwoners op om hun woonplaats niet te verlaten en deel uit te maken van de multi-etnische Azerbeidzjaanse samenleving.”
Ondertussen gaf Pashinyan Rusland opnieuw de schuld van de ontwikkelingen, door te zeggen dat het manoeuvres uitvoert met de CSTO en tegelijkertijd een manoeuvre uitvoert met Amerikaanse troepen.
Ondertussen vinden er protesten plaats in Armenië. Sommigen zien Pashinyan als een verrader van zijn eigen volk, terwijl anderen demonstreren tegen Rusland.
De situatie in Armenië zal waarschijnlijk verslechteren nu de vluchtelingen een probleem worden. Ze moeten worden opgevangen en verzorgd en werk vinden, wat niet gemakkelijk zal zijn en waarschijnlijk sociale explosies zal veroorzaken. Als Pashinyan erin slaagt om de Armeniërs ervan te overtuigen dat Rusland, en niet hij, schuld heeft aan de ellende, dan zal waarschijnlijk gebeuren wat RAND heeft verklaard als het doel van het Amerikaanse beleid, namelijk “Armenië laten breken met Rusland”.
Amerikaanse NGO’s staan klaar
Amerikaanse NGO’s staan klaar in Armenië en zullen zeker zorgen voor de nodige media-aandacht. USAID zal waarschijnlijk een sleutelrol spelen. Dit is een Amerikaanse overheidsinstelling die tot taak heeft buitenlandse markten te openen voor Amerikaanse bedrijven, of het nu gaat om grondstoffenleveranciers of afzetmarkten. Voor dit doel heeft USAID ook een budget voor propaganda, waarmee het agentschap “onafhankelijke” media financiert, die vervolgens rapporteren over hoe geweldig de VS is, volledig onafhankelijk van de gulle betalingen van USAID. Alleen al voor de informatieoorlog tegen Rusland heeft USAID het volgende betaald meer dan een half miljard dollar betaald per jaar om “onafhankelijke” media en beïnvloeders te ondersteunen.
Samantha Power, het hoofd van USAID, bezocht Armenië minder dan een week na de militaire operatie van Azerbeidzjan. Over het bezoek uSAID rapporteerde:
“Op 25 september arriveerde administrateur Power in Jerevan, Armenië, om het partnerschap van de Amerikaanse regering met het Armeense volk te bevestigen, de Amerikaanse inzet voor de soevereiniteit, onafhankelijkheid, territoriale integriteit en democratie van Armenië te onderstrepen en te luisteren naar de slachtoffers van de humanitaire crisis in Nagorno-Karabach. (…) Daarna had ze een ontmoeting met premier Nikol Pashinyan, waar ze spraken over het sterke Amerikaanse partnerschap met de hervormingsgezinde Armeense regering en de Amerikaanse inzet om de betrekkingen tussen de VS en Armenië te verdiepen. Administrator Power sprak haar steun uit voor het leiderschap van premier Pashinyan bij het bevorderen van de democratische hervormingen waar het Armeense volk om vraagt en bij het opbouwen van economische welvaart en veerkracht op brede basis.”
Pashinyan zet vaart achter de breuk met Rusland
Pashinyan pusht consequent de door de VS gewenste breuk met Rusland. Op 3 oktober liet hij zijn parlement de Toetreding tot het Statuut van Rome, d.w.z. toetreding tot het Internationaal Gerechtshof, dat het arrestatiebevel tegen de Russische president Poetin heeft uitgevaardigd.
Natuurlijk heeft Rusland erop gewezen dat dit zeer negatieve gevolgen zal hebben voor de betrekkingen tussen de twee landen, maar de Armeense regering heeft zich van de domme gehouden en aangekondigd dat dit niets met Rusland te maken heeft, maar dat de ratificatie van het Statuut van Rome alleen gericht is tegen Azerbeidzjaanse soldaten die oorlogsmisdaden hebben begaan op Armeens grondgebied.
Dit is een overduidelijk proces, want Azerbeidzjaanse soldaten waren helemaal niet actief in Armenië, maar alleen in Nagorno-Karabach, dat Pashinyan een jaar eerder in Praag namens Armenië expliciet als Azerbeidzjaans grondgebied erkende.
De EU als gewillige helper van de VS ten koste van zichzelf
Dat de VS achter de schermen aan de touwtjes trok in de ontwikkelingen en de EU vooruit stuurde om Pashinyan te pushen of te motiveren om de nodige beslissingen te nemen, is speculatie. Maar als een machtige denktank als de RAND Corporation een “aanbeveling” geeft aan de regering van de VS en later gaat alles precies “volgens het script”, dan betwijfel ik of het voor de VS gewoon per toeval perfect is gegaan.
De EU is weer eens in haar element in dit verhaal en handelt in haar eigen nadeel. Nu Brussel geen Russisch gas meer wil kopen, had het hoge verwachtingen van Azerbeidzjan als gasleverancier. Maar nu klinkt in Brussel de roep om Azerbeidzjan te straffen voor zijn “aanvalsoorlog” en sancties op te leggen.
Dit toont de idiotie die in Brussel heerst, want de EU heeft Nagorno-Karabach ook nooit erkend. Heeft Azerbeidzjan, volgens de Brusselse hersenacrobaten, zichzelf aangevallen en moet het daar nu voor gesanctioneerd worden? En hoe willen de Brusselse genieën Azerbeidzjaans gas vervangen als er sancties worden opgelegd?
En je vraagt je af wat de EU te winnen heeft bij haar vermeende betrokkenheid bij Armenië. Maar als men eerlijk is, heeft de EU niet voor Armenië gewerkt, maar tegen Armenië, want Armenië heeft nu het probleem van de vluchtelingen uit Nagorno-Karabach, het verhaal, dat zijn reden niet in het minst heeft in de overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan, die de EU hielp te onderhandelen in Praag een jaar geleden, heeft Armenië veel pijn gedaan.
Overigens ligt het lot van de Europese Politieke Gemeenschap, die blijkbaar speciaal voor dit verhaal is opgericht, ook open, want ze is net bijeengekomen voor haar derde top, wat zo’n duidelijke mislukkingdat er uiteindelijk noch een gezamenlijke persverklaring, noch een persconferentie is geweest.
Als de EU doorgaat met het spel, zal het Azerbeidzjaans gas verliezen en in ruil daarvoor een verarmd Armenië krijgen dat de EU ook economisch zal moeten steunen, terwijl de VS glimlachend op de tweede rij zit, blij dat ze een bondgenoot van Rusland hebben afgepakt.
Zoals altijd wordt de rekening voor de uitvoering van Amerikaanse belangen betaald door anderen, in dit geval Armenië en de EU.
In mijn nieuwe boek “Het Oekraïne-kartel – Het dubbele kruis van een oorlog en de miljoenenbedrijven van de familie van de Amerikaanse president Biden” ik onthul objectief en neutraal, gebaseerd op honderden bronnen, voorheen verborgen feiten en bewijzen over de miljoenen dollars kostende zakelijke transacties van de familie van de Amerikaanse president Joe Biden in Oekraïne. In het licht van de huidige gebeurtenissen rijst de vraag: Is een kleine groep hebzuchtige profiteurs mogelijk bereid om ons aan de rand van een Derde Wereldoorlog te brengen voor hun persoonlijke winst?
Het boek wordt momenteel uitgegeven en is exclusief rechtstreeks hier over de Uitgever beschikbaar om te bestellen.