Auteur: NL-AG

13-12-18 04:47:00,

In 2014 vertelde Christien Brinkgreve: 


Zolang ik me kan herinneren heb ik willen weten hoe het zit en hoe het zo gekomen is.

Die drang tot weten dreef me naar de universiteit, maar eenmaal daar beland bleken de zaken complexer te liggen. Er was niet zoiets als ‘de waarheid,’ afgezien van eenvoudig vaststelbare gegevens als aantal en omvang, plaats en moment…

De ooit helder gedachte scheidslijn tussen waarheid en fictie werd poreuzer: er was altijd sprake van een selectie en kleuring van feiten, en van een inbedding in het verhaal van de tijd… In de wetenschap moet je steeds nagaan of je waarnemingen geldig zijn, en voor wie…

ik kan tot nu toe goed uit de voeten met het beschrijven van de sociale werkelijkheid, hoe mensen met elkaar omgaan, en met zichzelf. Ik doe dat wel op een steeds vrijere essayistischer manier, waarbij ik de strenge regels van het wetenschappelijk bedrijf steeds meer afschud. En mijn werk is altijd ingegeven door de thema’s die me bezighouden; thema’s die voortkomen uit mijn eigen ervaring, en uit wat het leven me aanreikt. Ik word daarbij steeds meer zelf de verteller die een plaats heeft in het verhaal, en die niet alleen van afstand toekijkt.
https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2014/september/40-openbaar-prive.html 

Naar aanleiding van de documentaire ‘Privéterrein’ van de cineast Pieter Verhoeff over de verhouding tussen privé en publiek in het hoofdstedelijke gezin Heerma van Voss verklaarde Brinkgreve, over haar twee zoons en echtgenoot:

Wij werken ook alle vier vanuit het persoonlijke. Dat is het thema.

In haar hele betoog vallen twee zaken op: 

1. geheel in lijn met het postmodernisme erkent Brinkgreve, als socioloog, geen enkele sociologische ‘waarheid.’ Alleen ‘het persoonlijke’ bestaat voor haar. Alles is slechts een interpretatie, een gevoel, een mening. Sociologische feiten bestaan eenvoudigweg niet; zij zijn slechts persoonlijke opinies. Er is voor haar ‘altijd sprake van een selectie en kleuring van feiten.’ De conclusie die uit deze opvatting volgt moet dus zijn dat sociologie geen wetenschap is, maar een academische hobby. In de newtoniaanse wetenschappen valt namelijk de appel altijd naar beneden, nooit omhoog.     » Lees verder

10-12-18 06:52:00,

In 2014 vertelde Christien Brinkgreve: 


Zolang ik me kan herinneren heb ik willen weten hoe het zit en hoe het zo gekomen is.

Die drang tot weten dreef me naar de universiteit, maar eenmaal daar beland bleken de zaken complexer te liggen. Er was niet zoiets als ‘de waarheid,’ afgezien van eenvoudig vaststelbare gegevens als aantal en omvang, plaats en moment…

De ooit helder gedachte scheidslijn tussen waarheid en fictie werd poreuzer: er was altijd sprake van een selectie en kleuring van feiten, en van een inbedding in het verhaal van de tijd… In de wetenschap moet je steeds nagaan of je waarnemingen geldig zijn, en voor wie…

ik kan tot nu toe goed uit de voeten met het beschrijven van de sociale werkelijkheid, hoe mensen met elkaar omgaan, en met zichzelf. Ik doe dat wel op een steeds vrijere essayistischer manier, waarbij ik de strenge regels van het wetenschappelijk bedrijf steeds meer afschud. En mijn werk is altijd ingegeven door de thema’s die me bezighouden; thema’s die voortkomen uit mijn eigen ervaring, en uit wat het leven me aanreikt. Ik word daarbij steeds meer zelf de verteller die een plaats heeft in het verhaal, en die niet alleen van afstand toekijkt.
https://www.vpro.nl/boeken/artikelen/vpro-gids/2014/september/40-openbaar-prive.html 

Naar aanleiding van de documentaire ‘Privéterrein’ van de cineast Pieter Verhoeff over de verhouding tussen privé en publiek in het hoofdstedelijke gezin Heerma van Voss verklaarde Brinkgreve, over haar twee zoons en echtgenoot:

Wij werken ook alle vier vanuit het persoonlijke. Dat is het thema.

In haar hele betoog vallen twee zaken op: 

1. geheel in lijn met het postmodernisme erkent Brinkgreve, als socioloog, geen enkele sociologische ‘waarheid.’ Alleen ‘het persoonlijke’ bestaat voor haar. Alles is slechts een interpretatie, een gevoel, een mening. Sociologische feiten bestaan eenvoudigweg niet; zij zijn slechts persoonlijke opinies. Er is voor haar ‘altijd sprake van een selectie en kleuring van feiten.’ De conclusie die uit deze opvatting volgt moet dus zijn dat sociologie geen wetenschap is, maar een academische hobby. In de newtoniaanse wetenschappen valt namelijk de appel altijd naar beneden, nooit omhoog.     » Lees verder

09-12-18 04:53:00,

Al in de jaren vijftig signaleerde de prominente Amerikaanse socioloog C. Wright Mills vijf overkoepelende sociale problemen in de westerse maatschappij:

1) Alienation; 2) Moral insensibility; 3) Threats to democracy; 4) Threats to human freedom; and 5) Conflict between bureaucratic rationality and human reason. Like Marx, Mills views the problem of alienation as a characteristic of modern society and one that is deeply rooted in the character of work. Unlike Marx, however, Mills does not attribute alienation to capitalism alone. While he agrees that much alienation is due to the ownership of the means of production, he believes much of it is also due to the modern division of labor.

One of the fundamental problems of mass society is that many people have lost their faith in leaders and are therefore very apathetic. Such people pay little attention to politics. Mills characterizes such apathy as a ‘spiritual condition’ which is at the root of many of our contemporary problems. Apathy leads to ‘moral insensibility.’ Such people mutely accept atrocities committed by their leaders. They lack indignation when confronted with moral horror; they lack the capacity to morally react to the character, decisions, and actions of their leaders. Mass communications contributes to this condition, Mills argues, through the sheer volume of images aimed at the individual in which she ‘becomes the spectator of everything but the human witness of nothing.’

Mills relates this moral insensibility directly to the rationalization process. Our acts of cruelty and barbarism are split from the consciousness of men — both perpetrators and observers. We perform these acts as part of our role in formal organizations. We are guided not by individual consciousness, but by the orders of others. Thus many of our actions are inhuman, not because of the scale of their cruelty, but because they are impersonal, efficient. and performed without any real emotion.

Mills believed that widespread alienation, political indifference, and economic and political concentration of power is a serious all added up to a serious threat to democracy. Finally, Mills is continually concerned in his writings with the threat to two fundamental human values: ‘freedom and reason.’ Mills characterizes the trends that imperil these values as being ‘co-extensive with the major trends of contemporary society.’ These trends are,  » Lees verder

07-12-18 07:17:00,

Continue to contaminate your own bed, and you will one night suffocate in your own waste.
Chief Seattle.

                                                                            Een andere getuigenis van de sociologe Christien Brinkgreve in haar boek Het Raadsel van Goed en Kwaad is de   volgende: 

Het is nog niet eens zo lang geleden dat de mogelijkheid van de destructie van de aarde echt tot me begon door te dringen. Er waren natuurlijk alarmerende geluiden genoeg — het rapport van de Club van Rome, films als An Inconvenient Truth en de gestage berichten over afstervend koraalrif, smeltend poolijs en de stijgende zeespiegel — maar ik kon toch rustig doorleven, alsof ik de berichten over een naderende catastrofe even kon parkeren in een andere ruimte. 

Destructie was voor mij van huis uit met iets anders verbonden: met de Oorlog, en — een sluipendere vorm van vernietiging — met de verwaarlozing en afbraak van de Amsterdamse binnenstad. Het verzet tegen dat laatste werd de missie van mijn vader: de strijd voor het behoud van dit erfgoed, als vitaal deel van de cultuur, behoorde tot de grondtonen van mijn kinderjaren…

Maar over het verdwijnen van vlindersoorten of het uitsterven van vissen hadden we het nooit. Toch was dat toen ook al aan de gang, alleen nog niet op zo’n grote schaal en in zo’n alarmerend tempo als nu het geval is. De berichten van deze gevaarlijkste van alle destructies — immers, de vernieling van de eigen habitat — kunnen niet langer worden genegeerd. En de beelden van deze vernietiging gaan verder dan de kaalslag van buurten en de vernietiging van steden en mensen: ze zijn totaal en catastrofaal. Ze gaan onze verbeelding te buiten en bieden, juist omdat we niet weten wat ons boven het hoofd hangt, alle ruimte aan horrorscenario’s en uitvergrote voorstellingen van Bijbelse plagen.

Als lid van de Nederlandse academische elite bekent Brinkgreve dat het ‘nog niet eens zo lang geleden [is] dat de mogelijkheid van de destructie van de aarde echt tot me begon door te dringen.’ Dit schrijft zij zeventien jaar nadat: 

at a meeting in Amsterdam in 2001 —  » Lees verder