Auteur: NL-AG

21-02-19 12:35:00,

Wanneer Ian Buruma verbijsterd spreekt van ‘The UK’s Suicidal Tendencies’ demonstreert hij daarmee weinig te begrijpen van het huidige tijdsgewricht, en van de geschiedenis, maar ook van zijn eigen irrationaliteit. Iemand die tegenwoordig nog gelooft dat ‘[w]esterse samenlevingen nu democratischer dan ooit,’  zijn, en de VS ‘a force for good’ blijft, is op zijn eigen wijze behept met ‘suïcidale tendensen.’ Wanneer woordvoerders van het huidige neoliberale regime blijven propageren dat het Westen het monopolie op de waarheid bezit, en dus niet bereid zijn een alternatief te zoeken voor het huidige systeem dat in permanente staat van oorlog verkeert met mens en natuur, dan is een treffender voorbeeld van ‘suicidal tendencies’ nauwelijks denkbaar. Het blinde geloof in de materiële verlossing is geen teken van kracht, maar van een culturele cul-de-sac. De Indiase klinisch psycholoog Ashish Nandy schreef in verband hiermee: 

The post-Enlightenment modern world, innocent of the new forces of oppression and totals released by modernity itself, has consistently promoted a set of secular theories of salvation which would have the oppressed share the oppressors’ utopia — conservative, liberal or radical.


Naar aanleiding van onder andere Mahatma Ghandi bepleit Nandy in zijn essaybundel Traditions, Tyranny, and Utopias (1987):

to advance the view that a theory of freedom today must seriously consider and build upon the civilizational perspectives of those who, even in their defeat, even when stripped of their autonomy, dignity and means of survival, have dared to reject the values of masculine achievement, productive work and technocratic expertise to protect and nurture however clumsily, alternative concepts of compassion, freedom, justice and dissent.

In plaats van op de heilloze westerse weg door te marcheren, zouden hedendaagse intellectuelen, volgens hem, er beter aan doen om duidelijk de overtuiging uit te spreken dat:

all man-made suffering is one and the cultural and personal disintegration of the winners of the world — be they in the first world or in well-protected sanctuaries in the second or the third — is a direct result of their dominance and willing participation in a ‘legitimately’ iniquitous (onbillijk. svh) and unjust order. As Romain Rolland wrote to Freud in 1923, ‘Victory is always more catastrophic for the vanquishers than for the vanquished.’   » Lees verder

19-02-19 08:30:00,

Op The World’s Opinion Page van 6 februari 2019 laat Ian Buruma naar aanleiding van Brexit de wereld weten dat in de Britse ‘sophisticated democratic society’:

Neo-Trotskyists on the left, including Jeremy Corbyn, the leader of the main opposition Labour Party, seem to think that catastrophe will spur the British people to demand true socialism at last…

The main figures behind a hard Brexit — the likes of Boris Johnson, Nigel Farage, and Jacob Rees-Mogg — will probably be fine. But it will be no use blaming only them. It is the people who knew better, but didn’t do enough to stop it, who should be most ashamed.
https://www.project-syndicate.org/commentary/mainstream-politicians-to-blame-for-no-deal-brexit-by-ian-buruma-2019-02 


Maar als dit laatste waar zou zijn dan zou de Westerse elite geen mainstream-opiniemakers als Buruma nodig hebben. De technocratie — het bewind van deskundigen of van degenen die de deskundigen in dienst kunnen nemen — heeft evenwel om een volgzame massa te scheppen een ongecompliceerde beeldcultuur geschapen, die de meningen en daarmee de handelingen van de massamens bepalen. Die moet immers permanent gemobiliseerd blijven via geconditioneerde reflexen, en zeker niet via weloverwogen bespiegelingen. Kunst speelt daarin geen enkele rol. De joods-Britse auteur John Berger wees erop dat in het Verenigd Koninkrijk:

als gevolg van de grootscheepse culturele deprivatie… er grote delen van de… arbeiders en middenklasse bestaan die zich niet helder kunnen uitdrukken. De middelen om datgene wat ze weten te vertalen in gedachten is hen ontnomen… Ze bezitten geen voorbeelden die ze kunnen volgen, waarbij woorden ervaringen duidelijk maken. 

Een avondje televisie kijken en men weet wat Berger bedoeld. Terecht merkte de van origine joodse Oostenrijkse auteur George Steiner eerder al op:

Wat kan er, uitgezonderd halve waarheden, grove simplificaties of onbenulligheden, overgebracht worden aan dat half-geletterde massale gehoor, dat… overal de voorstelling mag bijwonen?

Iemand of een bepaalde groep hiervan de schuld geven is ronduit simplistische demagogie. Of dit nu ‘Neo-Trotskyists’ zijn ‘including Jeremy Corbyn,’ of ‘the likes of Boris Johnson, Nigel Farage, and Jacob Rees-Mogg.’ Een consumptiecultuur kan niet niet voortdurend inspelen op de meest grove impulsen van de mens om hem zodoende aan het consumeren te houden,  » Lees verder

16-02-19 10:29:00,

Niemand ist mehr Sklave, als der sich für frei hält, ohne es zu sein.
Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832).


In zijn roman Wachten op de Barbaren (2002) herinnerde de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar Literatuur J.M. Coetzee zijn lezers aan de aloude waarheid dat:

[s]lechts één gedachte de onderbewuste geest van het Imperium [beheerst], hoe niet te eindigen, hoe niet te sterven, hoe zijn tijdperk te verlengen. Overdag achtervolgt het zijn vijanden. Het is sluw en meedogenloos, het stuurt zijn bloedhonden overal op af. ’s Nachts voedt het zich met beelden van rampspoed: de plundering van steden, de verkrachting van de bevolking, piramides van beenderen, akkers van troosteloosheid.

Coetzee had hieraan kunnen toevoegen dat zelfs na de ineenstorting van een‘imperium’ het onderbewustzijn van de erfgenamen nog generatieslang beheerst wordt door het verlangen naar het verdwenen rijk. Het trauma van het verlies van zogeheten ‘grootsheid’ blijft als een pijnlijk lidteken achter in het denken van de nakomelingen. Een nieuwe identiteit, die bevredigend is voor de verliezers, kan zich pas langzaamaan ontwikkelen, en alleen na veel vallen en opstaan. Een treffend voorbeeld is het Verenigd Koninkrijk dat tot de Tweede Wereldoorlog zichzelf kon prijzen als ‘the empire on which the sun never sets,’ maar dat nu niet meer is dan een ‘sidekick’ van de VS. Dit feit ontgaat opiniemaker Ian Buruma, die ‘gefascineerd’ blijft voor ‘alles wat Engels is of met Engeland te maken heeft,’ en nu op The World’s Opinion Page onder de kop ‘The UK’s Suicidal Tendencies’ verbijstert stelt:

Watching a sophisticated democratic society knowingly walk into a predictable and avoidable national disaster is a rare and alarming experience. Most British politicians are well aware that leaving the European Union with no agreement on the post-Brexit relationship will cause enormous damage to their country. They are not sleepwalking into the abyss; their eyes are wide open… a weird obliviousness to anything outside the British Isles have apparently paralyzed the collective will of British politicians… But it will be no use blaming only them. It is the people who knew better, but didn’t do enough to stop it, who should be most ashamed.  » Lees verder

14-02-19 05:28:00,

Niemand ist mehr Sklave, als der sich für frei hält, ohne es zu sein.
Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832).


In zijn roman Wachten op de Barbaren (2002) herinnerde de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar Literatuur J.M. Coetzee zijn lezers aan de aloude waarheid dat:

[s]lechts één gedachte de onderbewuste geest van het Imperium [beheerst], hoe niet te eindigen, hoe niet te sterven, hoe zijn tijdperk te verlengen. Overdag achtervolgt het zijn vijanden. Het is sluw en meedogenloos, het stuurt zijn bloedhonden overal op af. ’s Nachts voedt het zich met beelden van rampspoed: de plundering van steden, de verkrachting van de bevolking, piramides van beenderen, akkers van troosteloosheid.

Coetzee had hieraan kunnen toevoegen dat zelfs na de ineenstorting van een ‘imperium’ het onderbewustzijn van de erfgenamen nog generatieslang beheerst wordt door het verlangen naar het verdwenen rijk. Het trauma van het verlies van zogeheten ‘grootsheid’ blijft als een pijnlijk lidteken achter in het denken van de nakomelingen. Een nieuwe identiteit, die bevredigend is voor de verliezers, kan zich pas langzaamaan ontwikkelen, en alleen na veel vallen en opstaan. Een treffend voorbeeld is het Verenigd Koninkrijk dat tot de Tweede Wereldoorlog zichzelf kon prijzen als ‘the empire on which the sun never sets,’ maar dat nu niet meer is dan een ‘sidekick’ van de VS. Dit feit ontgaat opiniemaker Ian Buruma, die ‘gefascineerd’ blijft voor ‘alles wat Engels is of met Engeland te maken heeft,’ en nu op The World’s Opinion Page onder de kop ‘The UK’s Suicidal Tendencies’ verbijstert stelt:

Watching a sophisticated democratic society knowingly walk into a predictable and avoidable national disaster is a rare and alarming experience. Most British politicians are well aware that leaving the European Union with no agreement on the post-Brexit relationship will cause enormous damage to their country. They are not sleepwalking into the abyss; their eyes are wide open… a weird obliviousness to anything outside the British Isles have apparently paralyzed the collective will of British politicians… But it will be no use blaming only them. It is the people who knew better, but didn’t do enough to stop it, who should be most ashamed.  » Lees verder